PORADNIK JĘZYKOWY
NUMER 6 / 2022
W ZESZYCIE
- Średnik jako znak interpunkcyjny został wprowadzony w XV w. we Włoszech. W polskim piśmie używany jest od wieku XVII. Częstość jego użycia zmniejsza się od I połowy XIX w., w tym samym czasie zaznacza się wzrost częstości występowania myślnika.
- W uzusie spotykamy się coraz częściej z używaniem form akcentowanych zaimków tobie, ciebie w pozycji nieakcentowanej. Z badań wynika, że opozycja akcentowości traci dla nowego pokolenia swoją wyrazistość. Proces łączy się z redukcją form równoległych we fleksji zaimków rzeczownych.
- Cechy prozodyczne mogą mieć funkcję ikoniczną, odzwierciedlać treść i zawartość emocjonalną komunikatu, w prozodii poszukuje się więc – stosując program Praat – ekwiwalentów efektów instrumentalnych widocznych w tekście wiersza.
- Koncepcja językoznawstwa naiwnego, nawiązująca do teorii reprezentacji społecznych oraz badań nad świadomością językową, budzi coraz większe zainteresowanie. Celem prowadzonych badań jest nie tylko opisanie zjawiska, ale także analiza sytuacji społecznej, która pozwoliłaby na skuteczniejsze działania politycznojęzykowe.
- Jednym z autorów podręczników szkolnych do nauki języka polskiego był Henryk Suchecki, nauczyciel, działacz oświatowy, wykładowca uniwersytecki. Z jego podręczników uczono w Galicji i w Poznańskiem.
***
Znaki interpunkcyjne – średnik – myślnik – dwukropek – zaimki rzeczowne – opozycja akcentowości – norma językowa – uzus – ikoniczność – instrumentacja dźwiękowa – prozodia – językoznawstwo naiwne – świadomość językowa – teoria reprezentacji społecznych – językoznawstwo polonistyczne – gramatyki szkolne – Henryk Suchecki.
ARTYKUŁY I ROZPRAWY
GRAMATYKI JĘZYKA POLSKIEGO
RECENZJE
BIOGRAMY I WSPOMNIENIA
KRONIKA TOWARZYSTWA KULTURY JĘZYKA
Pobierz artykuł
